het gaat in een sneltempo

Het is alsof ze zichzelf nu wel elke dag iets nieuws aanleert.
Ze 'sluipt' (= haar variant van kruipen) hier vlot rond, trekt zich overal recht en staat dan zeer glunderend recht. Ze oefent echt op het rechtstaan: trekt zich recht, laat zich weer vallen op haar billen en trekt zich weer recht

Heerlijk om ze bezig te zien, nieuwsgierig te zijn, alles te willen onderzoeken.
Al zouden een extra paar ogen op mijn rug nu wel superhandig zijn!!

Deze week werd het mij duidelijk dat ik stilaan de 'babyspullen' kan opruimen. Tommy-tub, relax, babyspeeltjes en zelfs de Maxi-cosy is ze ontgroeid. En ondertussen zal ik ook eens door haar kledingcollectie moeten grasduinen: broekjes 68 passen nog, maar de t-shirts worden echt wel klein. Ze heeft wel nog een paar jukjes die te klein zijn om als kleedje te dragen, maar perfect passen als een 'tuniekje': dus geen paniek: de kledingwinkel moet voorlopig nog niet leeggeroofd worden. Daarentegen kan haar schoendepartement wel wat aanvulling gebruiken: ook haar voeten groeien in sneltempo.

Ze slaapt nu ongeveer een maand in haar eigen kamertje en dat gaat ook steeds beter: er zijn zelfs al een paar nachten geweest dat ik niet meer moest opstaan ..... :-)

onbehaaglijk gevoel

Mama van Kleine Meid heeft zich dus laten opnemen in een Psychiatrisch Ziekenhuis. Op zich is dit eerder goed nieuws: ze droomt van een leven met haar dochter en weet dat ze eerst hulp zal moeten aanvaarden voor het zover komt.

Toch heb ik sinds een weekje een 'onbestemd onbehaaglijk gevoel'. Dit is gestart wanneer ik bericht kreeg dat de Mama opgenomen was Ziekenhuis X. Nu moet je weten dat ik zelf ook in een Psychiatrisch ziekenhuis werk. Voorlopig nog niet in de buurt van waar Mama is opgenomen. Maar wetende dat de Mama ook al in andere ziekenhuizen in haar regio is opgenomen geweest, voel ik haar dichterbij komen... Het is meer een idee, een spook dat door mijn gedachten dwaalt, dan dat ze fysiek ook dichter komt.
Mama weet ook dat ik werk in psychiatrie en bij het laatste bezoek had ik toch even het gevoel dat het idee om elkaar te kunnen tegenkomen tijdens mijn werktijd, voor ons alletwee erg oncomfortabel aanvoelde. Ik denk dat we beiden moeite zullen doen om in de mate van het mogelijke zo'n situatie te vermijden.

Maar toch ... De kans wordt nu steeds groter dat zij tijdens haar opnames iemand tegenkomt die ik als 'patiënt' ken of omgekeerd. En voor iemand als ik die steeds zoveel mogelijk werk en privé heeft willen gescheiden houden, is het vooral deze gedachte die mij een onbehaaglijk gevoel geeft .
Ach ja, 't zal zichzelf wel uitwijzen en er vooral op neerkomen om te wennen aan deze gedachte...

haar wereld wordt groter!

Kleine meid is duidelijk het statuut van 'baby' beu: ze is volop op weg naar het peuterschap. Stevig zitten doet ze uiteraard al een tijdje en nu is ze volop op zoek hoe ze zich vanuit de zittende positie kan verplaatsen. Het kruipen heeft ze nog niet beet en eigenlijk geeft ze er niet zo veel aandacht aan: ze zou toch zo graag kunnen rechtstaan maar tot hier toe lukt het nog net niet om zich recht te trekken in de box.
Dan maar 'droogzwemmen' moet ze gedacht hebben :-)

Vanuit zit gaat ze naar buiklig. Juist ja: daarmee passert ze inderdaad de kruiphouding maar zoals gezegd heeft ze nog niet door dat ze daar iets mee kan aanvangen. En in deze buiklig trekt ze zich voort op haar armen; hoe gladder de ondergrond hoe vlotter dit vooruitgaat. Het grappige is dat ze toch wel in de mot heeft dat ze ook nog iets anders met die voetjes kan doen en dan gaat ze op handen en voeten staan, met haar kontje hoog in de lucht alsof ze een brugje maakt. Maar ja, van daaruit kan ze nog helemaal niks doen ...
Super toch, die pijlsnelle evolutie die de kleine gastjes doormaken. Wat heeft Kleine Meid in die korte periode allemaal al niet geleerd.... Ze doet het supergoed, ook al houdt ze me ondertussen 's nachts terug wakker omdat de doorkomende tandjes haar ambeteren.

Wat het gaan slapen betreft: de hel is voorbij! Ze heeft iets nieuws gevonden: ze 'humt' zichzelf in slaap. Dus eindelijk heeft ze begrepen dat met wild krijsen de slaap niet sneller komt, met een tijdje 'hummen' en ondertussen met popje spelen lukt het wel!!