dinsdag 29 september 2015

intern conflict

Zou het voor de ouders ook zó voelen, vraag ik me af? 
Het conflict tussen wat je verstand begrijpt en terwijl je een wee gevoel in de maag krijgt dat je op een andere manier laat weten dat je dit niet wilt. Dat het niet klopt. Toch niet nu...op deze moment.  

De boodschap dat : "er zal worden gekeken of er geen 'ondersteunend gezin' kan worden gezocht, want dat het nodig is". Want dat kan zomaar bij pleeggezinnen: dat iemand anders beslist wat ik nu nodig zou hebben...
Hoezo, "nu nodig"? 

Het was nochtans niet de eerste keer dat de begeleidster getuige was van een uitbarstingske van haar. Het was misschien zelfs wel de eerste keer dat ze zo snel terug bijdraaide en daarna gewoon deed wat ik haar vroeg. 
Ze is intens in haar reacties, dat wel. Maar toch: Ik krijg steeds meer het gevoel dat ze de controle is aan het krijgen over zichzelf, over haar uitbarstingen, dat ze er steeds minder in blijft hangen... En ook ikzelf krijg stilaan het gevoel terug wat grip te krijgen...

Dat is toch een positieve evolutie? 
Waarom dan nu?

Ik heb, wanneer het de spuigaten uitliep en ik het echt niet meer wist omdat ik zowat elke opvoedkundige tip had gebruikt zonder enig succes, vaak gedacht dat ik dan wel een hopeloos slechte opvoeder was. 
Tot ik voorzichtig eens eens iets vertelde aan iemand in mijn omgeving. Dan zag ik spoken, is elk kind een uitdaging, moest ik stoppen met problemen te zoeken waar er geen zouden zijn, want ze is toch gezond? en niet dom?,...   Enfin: dat mijn perceptie fout zat.
En dus ploeterde ik voort en werd verschrikkelijk moe van alle 'gevechten' die geleverd werden.   't Zal dan wel aan mij liggen, dacht ik...

Totdat ik zo 'n half jaar geleden deze, heel erg welgemeende, bedenking kreeg: "Het moet moeilijk zijn". Nadat de taalbegeleidster-die ook psychologe is- nog maar eens het niet corrigeerbare gedrag van haar meemaakte vanop de zijlijn. Of ze tips had? Maar die had ze niet, want volgens haar deed ik het volgens het tekstboekje. 
En ook :"ik denk dat het zwaar moet zijn", zei de speltherapeute, nadat ze een keer de agressie had gevoeld bij een minder gestructureerd spel met haar. 

Dat het eigenlijk wel deugd deed: niet wat ik vertelde, maar wel wat zij meemaakten, deed hen tot dit besluit komen. En nog gekker: voor het eerst voelde ik me erkend in mijn verhaal. En was ik zelfs wat opgelucht, en viel er een heel klein beetje last van mijn schouders. Ik zag dan toch geen spoken... de klassieke opvoedingstips zijn goed voor de ene, maar bij de andere werken ze averechts. 

Maar we zijn onze weg aan het vinden, langzaam maar zeker blijven we in de goede richting evolueren. 

En dan nu, dat aanbod. Het voelde als een klap in mijn gezicht.

Terwijl:
mijn hoofd weet dat ik over mijn grenzen ben moeten gaan om het vol te houden, 
mijn ogen zien dat ik er afgeleefd en vermoeid uit zie, 
mijn lijf schreeuwt om in de zetel neer te ploffen wanneer ik hier nog op handen en knieën mee het speelgoed help opruimen en ik weet dat de keuken nog schreeuwt om mijn aandacht,.. 
En mijn oren hebben horen zeggen: "want ge gaat er nog lang moeten zijn voor die 2, ze gaan nog lange jaren hier wonen". 

Mijn logisch denken weet dat het een voorstel is uit bezorgdheid, mijn buikgevoel kan hier niet mee om.

"onoplosbare stress" noemt de éne therapeutische stroming dat, "intern conflict" is dan weer wat een ander ertegen zegt.
 "'t Voelt niet just", zeg ik, "toch niet nu". 

Maar, wie weet, geef ik binnen enkele weken of maanden wel zélf aan dat ik extra hulp nodig heb om overeind te blijven. 

Want ik wil er nog vele jaren voor hen zijn: voor deze 2 prachtige, soms heel intense en tegelijkertijd ook kwetsbare, meisjes.


dinsdag 8 september 2015

allemaal beestjes

Aargh: luizenalarm! 

En deze keer bij de meid met het afrikaanse kroeshaar. 
Mijn eerste gedacht was: "Nee! Het mag niet, want dit kan er niet meer bij. Ik kan dit nu niet". Ik probeer te weten te komen op basis waarvan 'het alarm is afgegaan'. Want ik heb zo mijn twijfels. Ik weet dat ze last heeft van jeukende hoofdhuid : zon, zee en zwembadwater zorgen nogal snel voor huidirritatie bij haar. Al wil ik het natuurlijk ook liever niet geloven: het is gewoon onbegonnen werk. Maar van haar verhalen word ik niet veel wijzer: ik krijg minstens 4 versies van het verhaal: van  "juf heeft ze gezien", over: "er viel een beest uit mijn haar", en "mijn vriendin heeft het gezien" tot: ik heb het in een potje opgevangen en daarna buiten in de zandbak gezet" Jeah, right!.... 
Daar word ik dus niet wijzer van.   

Maar ik weet ook dat bij luizenalarm het super belangrijk is om snel in te grijpen. 
Dus maken we de avond vrij. Dat dit veel tijd gaat vragen, dat staat vooraf al vast. Ik hoop maar dat ze't toelaat, dat haarfijn uitkammen met de luizenkam. Meestal wordt er al moord en brand geschreeuwd bij gebruik van een kam met brede tanden....

Ik zoek eerst een heel arsenaal aan hulpmiddelen samen: de luizenkam -uiteraard- en de 'detangling spray', de haarolie, en de 'moisturizing lotion' : allemaal nodig om kroeshaar doorkambaar te maken. Zij krijgt de belofte dat ze de hele tijd kinderTV zal mogen kijken: toch een mini-feestje voor haar.

We wassen het haar en met een heel klein hartje begin ik eraan. 
Maar kijk. Met veel geduld, want elke keer maar een kleine streng haar, en de hulp van de producten, lukt het wonder boven wonder.

Ze hield zich super sterk en anderhalf uur later zijn we erdoor.... zonder 1 enkel beestje tegengekomen te zijn. Joepie!!!! Het mag ook al eens meezitten, blijkbaar :-)  Oef!

Ik ben opgelucht, super. 
Maar voor de zekerheid herhalen we deze procedure dit weekend toch nog een keer. Want ik wil er niet aan denken om 2 weken aan een stuk, avond na avond 2 uren dit proces te moeten uitvoeren...

dinsdag 1 september 2015

Lege batterijen

Vakantie,
Eindelijk! 9 dagen weg van huis, naar de zon. En ook naar: voetjes onder tafel steken en aan niet veel meer hoeven te denken.

Pas na een paar dagen merk ik op hoeveel ik roep naar de kinderen, hoe ze vaak over mijn grens gaan, hoe ik niet om kan met hun tegendraadsheid ("laat me dit blad even lezen" is voor hen het signaal om mij als springkussen en/of boksbal te gebruiken). Ja wat had ik dan ook gedacht: het zijn kleuters!!! :-)

Ik ben ben op,
Leeg
En heb niets meer over om geduld te kunnen opbrengen bij de onhebbelijkheden die passen bij normaal kleutergedrag.

Het voorbije jaar was zwaar, ja. Met zoeken naar aanpak bij het 'anders zijn', het omgaan hiermee was soms erg uitputtend? Ook het verwerken van 'wat nooit zal zijn". 
Het hiermee alleen staan, geen gelijkgestemde naast je weten omdat je alleenstaande bent.

En ondertussen trachten dit te combineren met de job naar behoren uitvoeren. 
Ik laat steken vallen, en nu pas, hier op vakantie, merk ik het op:
Ik geraak niet georganiseerd, zoek elke dag opnieuw naar sleutels ook al had ik er een vast plaatsje voor voorzien.
Ik onthou zo goed als niets: elke dag moet ik een paar keer op mijn stappen terugkeren omdat ik iets crusiaal was vergeten. 
Stilaan besef ik dat ik ook de periode vooraf veel vergat, en ook heel veel gewoon niet gedaan kreeg.
En ook: mijn lichaam is moe, zwaar uit conditie: 2 trappen op is geen probleem, bij de derde lijkt het alsof de bloedtoevoer in mijn benen wordt afgesneden. WAAAT? 3 verdiepen omhoog lukt al niet meer vlot!

Enkele dagen later, terug thuis
Het besef groeit dat ik 'iets' moet doen. 
Maar mijn hoofd is te moe om me op bruikbare ideeën te brengen. 
'Gaan sporten' zie ik niet haalbaar: ik heb eenvoudigweg geen tijd enkel voor mezelf. Na het werk rush ik naar de opvang om de kinderen op te halen, is het al bijna 18u en dus eet-, was- en bedtijd voor hen. Daarna is er wel wat tijd voor mezelf, maar ben ik aan huis gebonden. En vooral: ben ik alweer doodop en voel ik me niet meer in staat om nog iets actief te doen. 
Zelfs als daar een oplossing voor zou zijn: wat kan ik nog? Ik word nog elke nacht wakker met pijn aan mijn voeten. De 'steunzooltherapie' heeft blijkbaar zeer veel tijd nodig voordat ik weer volop mijn voeten kan gebruiken. Al is er gelukkig al wel verbetering tegenover een half jaar geleden.

De eerste schooldag:
Ik ga zo ontspannen mogelijk met haar mee de trap op, naar het eerste leerjaar. In het volle besef dat zij me al enkele keren meldde dit niet te willen: "ik wil beneden blijven, in mijn klas van vorig jaar". De verandering is te groot voor haar. En noch de enthousiaste, lieve juf, noch ikzelf krijgen haar de klas in gestapt. Ze blijft aan de deur staan en durft niet binnen...

Met een grote krop in de keel ga ik naar huis. 
Thuis prikken de hele dag de tranen achter mijn ogen. 
In het besef dat het allemaal te veel is... ook al ben ik vandaag nog een dagje thuis van het werk.
Maar ook in het besef dat er geen andere weg is dan eens diep adem te halen en gewoon door te doen...