Het is natuurlijk allemaal niet erg, zo'n hoofd dat niet mee wil. Er zijn mensen echt ziek: de juf van Jongste ligt in het ziekenhuis en we duimen met z'n allen voor een goede afloop...
Dat van dat hoofd van mij... dat voelt dan allemaal zo'n beetje belachelijk. En op een goeie dag, zoals vandaag schaam ik mij kapot. En toch weet ik dat gaan werken nu nog niet aan de orde is. Waarom ik dat weet? Omdat ook op een goeie dag ik barstende hoofdpijn krijg. Of ook omdat zaterdag weer eens even het licht uit ging...
Ik stond 'verloren' in een meubelzaak, met mijn 2 kinderen. Ja: letterlijk : compleet de kluts en vooral de uitgang kwijt. Ik botste op grote borden 'nooduitgang' die dan naar een deur wezen met een groot verbodsbord 'verboden uitgang' op. Maar het bordje uitgang? ... Ik liep als een kip zonder kop rond, begreep er niks meer van... Boos en bijna in paniek ben ik dan maar een medewerker om hulp gaan vragen.
'Wat is dit?', vraag ik mij dan af. Kan oververmoeidheid/Stress dit echt doen? Het hoofd even uitschakelen: zo van 'bekijk het maar, want ik doe nu even niet meer mee'...?
Nu, 2 dagen later, spookt het nog door mijn hoofd. Vooral omdat ik zag gebeuren dat een eenvoudig verzoek van mij aan haar: "Ik wil geen kapstok spelen, steek je trui maar in je boekentas" voor kortsluiting zorgde bij Haar. Dit kon er niet meer bij, na een schooldag voldoen aan verwachtingen.
Wacht eens? Is het voor Haar altijd zoals het nu voor mij is? Bij de eenvoudigste taken kunnen tilt-slaan? Omdat dit er nu echt niet meer bij kan? Ik heb tenminste nog de ervaring dat het jarenlang wel allemaal lukte en de geruststelling dat dit -met wat tijd- ook allemaal weer terugkomt. Maar wat als dit voor haar altijd zo is?
Deze gedachte maakt mij zo onzeker: verwacht ik niet te veel van haar? Maar is 'gewoon opvoeden' ook teveel verwachten? Duw ik haar niet nog meer in de stress??
En, oh jee; in mijn werk... als hulpverlener.. met kwetsbare mensen.. waarbij ik verwacht dat mensen actief worden? Hoe zou dit nu voor mij zijn? ... eerder nog meer ziekmakend dan helend... Hoe kan dit nu? Ik weet nochtans dat 'actief zijn' en 'sportief bezig zijn' zelfvertrouwen geeft, je een boost geeft. Ik weet dat niet alleen uit de theorie, de eigen ervaring heeft deze theorie versterkt.
En nu ben ik doodmoe en leeg na een uurtje boodschappen doen met de fiets.. Of ziek de dag na een wat meer actieve dag.
Het stelt alles in vraag waar ik voor sta en al mijn hele leven in geloofde... Ben ik wel een 'hulpverlener' wanneer ik mensen uitnodig om actief te zijn en dit voor hen misschien te veel is?? Het lijkt wel alsof ik helemaal gefaald ben.... als 'zorgend voor'.. en dat is nu net wat een groot deel van mijn identiteit uitmaakt..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je reageert!
Groetjes